Mijn handen zweten. Mijn ademhaling is hoger dan normaal. Ik voel een bepaalde spanning door mijn lijf die ik niet kan verklaren. Met name in mijn benen. Ja hoor, het is weer zo ver. Ik moet presenteren. En dat vind ik eng. Althans…
Spreekbeurten, presentaties geven, iets uitleggen aan een groep collega’s, een speech houden op een verjaardag en ga zo maar door. Er zijn zoveel momenten dat je iets moet vertellen aan een groep mensen dat je maar beter geen angst kunt hebben voor dit fenomeen. En toch had ik dat. Enorm!
Het is al zo vaak voorgekomen dat ik ergens moest presenteren. Dat ging nooit zonder spanning. Inmiddels vind ik presenteren niet meer zo eng als vroeger. Niet zo erg als die ene keer bij de Nederlandse les op de middelbare school.
Presenteren over visjes 😅
Op de middelbare school, het Kandinsky College in Nijmegen, ben ik 6 weken weggebleven bij het vak Nederlands. Waarom? Je raadt het al. Nick, toen nog Nicky, moest een spreekbeurt houden. Ik kon de moed niet verzamelen om voor de klas te gaan staan. Mijn hart klopte in mijn keel bij de gedachte alleen al. Zweetdruppels op mijn voorhoofd en mijn rug en zelfs een vleugje angstzweet die mijn neusharen kietelde. Nee. Een spreekbeurt was niks voor mij.
In de pauze verschool ik me zelfs wanneer meneer Hoogeveen – docent Nederlands destijds – rondliep in de aula. Op zoek naar mij dacht ik dan. En toch, na zes weken, had ik ergens de moed verzameld om op te dagen in de klas. Voordat ik echt in de problemen raakte. Die moed ging gepaard met de eerste én enige keer dat ik een joint rookte.
Met een klein beetje hulp presenteren
Daar stond ik dan, voor de klas. Ontspannen, afwezig, stoned en ik dacht niet meer na wat anderen wel niet van me zouden vinden. De spreekbeurt duurde niet lang, maar de uitspraak die zeker voor het eindcijfer 4 zorgde staat diep in mijn geheugen gegrift: “Er zijn witte visjes, blauwe visjes en rode visjes”. Uitgesproken als een jongeman die elk moment in slaap kon vallen door de effecten van de drugs. Zo voelde dat voor mij.
Na de les riep meneer Hoogeveen me bij hem en verzekerde me dat dit niet de laatste spreekbeurt in mijn leven was. Leg de lat niet zo hoog voor jezelf Nicky, verzekerde hij me. Zorg gewoon dat het elke keer een klein beetje beter gaat. Die bemoedigende woorden hebben indruk op me gemaakt. Alhoewel ik daar pas achter kwam toen ik las over Kaizen. Daarover later meer.
Je hele leven presenteren
Dat je vaker voor een groep moet staan en over een onderwerp moet vertellen, weet elke volwassenen. Waar je ook werkt, op welk niveau dan ook. Er zijn altijd dingen die jij beter weet dan de ander en dan ben jij de aangewezen persoon om deze informatie te delen.
Elke keer iets beter
Omdat ik jaren later op hogeschool Windesheim in Zwolle nog steeds angsten had voor presenteren besloot ik werk te maken van meneer Hoogeveens advies. Steeds iets beter worden. Ik schreef me in voor een cursus Presenteren en Rapporteren en leerde trucjes en de fijne kneep van het vak dat presenteren heet. Het boek Verbaal Meesterschap van Remco Claassen kan ik je ook zeker aanraden.
Mijn trucjes
- Zet geen lange tekst op een presentatie, anders kijk je vaker naar je scherm dan naar het publiek
- Tel het aantal keer dat je omdraait en probeer dit onder de 5 te houden
- Vertel over ervaringen, die hoef je niet voor te bereiden
- Gebruik metaforen en anekdotes
- Oefenen, oefenen en nog eens oefenen
- Verplaats je in je publiek en beantwoord hun vragen met jouw verhaal
- Stel vragen die je publiek met ja kan beantwoorden om hen betrokken te krijgen
- Varieer met informatie, entertainment het belang van je verhaal. Maak het leuk
- Speel met 3 talen
- Hoe je het zegt (met gevoel)
- Wat je zegt (auditief)
- Hoe je beweegt (gebruik je lichaam en de ruimte)
- Deel je angsten
Presenteren is nooit niet eng
Ik durf nu te zeggen dat presenteren minder eng is dan vroeger. Maar het is nooit niet eng. Zelfs de laatste keer dat ik voor een groep studenten van de Johan Cruyff College in Roosendaal mocht vertellen over mijn eigen carrière en de keuzes die ik heb gemaakt. Het presenteren ging goed, maar ik had wel bovenstaande anekdote over mijn presentatie-ervaring nodig om de druk eraf te halen. Daarna ga ik echt los en kom ik steeds meer in mijn eigen enthousiaste ik. Gewoon zoals iedereen me kent, wanneer ik ergens enthousiast over ben. Geloof me, dat is vaak.
