Sayma Kuipers en ik werkten een dag samen in Apeldoorn. Moeiteloos, alsof we dit al voor de zoveelste keer deden. Tussendoor lachten we om Punica (dat jeugddrankje dat je meteen teruggooit naar de basisschool) en ontdekten we dat mijn zoon Sep en haar Sepp bijna elkaars naamgenoot zijn. Altijd een goede ijsbreker om iets gemeenschappelijks te hebben. Alhoewel ik denk dat Sayma en ik dat niet nodig hadden.
En poh, wat een oneliners produceerde ze:
👉 Mensen praten te veel over elkaar. Te weinig met elkaar.
👉 Samenwerking is geen vaardigheid. Het is een keuze. En soms is de keuze ook dat dit niet meer werkt.
👉 Spreken is geen kunstje. Het is aandacht.
👉 De ruimte lezen is belangrijker dan je slides.
Voor wie Sayma niet kent. Ze is spreker, schrijver en trainer over samenwerking. Ze gelooft in leren door te doen. In experimenteren:
‘Het mag mislukken, dat is juist de bedoeling. Want pas dan leer je.’
Ik zie wel waarom teams en organisaties haar willen. Ze legt niets op. Ze haalt alleen weg wat in de weg staat. En ik geloof dat dat precies nodig is om mensen te laten bewegen.
Dat is Sayma Kuipers, mijn collega voor een dag.
Als ik jou was, zou ik haar boeken als spreker voor een dag.