‘Dan maar omzetonzekerheid. Zonder mensen om me heen, kan ik niet ondernemen.’
Dit antwoord van Elmke bleef hangen op mijn vraag: Nooit meer LinkedIn, of nooit meer wakker liggen van je inkomsten?
We zaten in de eerste lentezon, buiten op het terras bij Brasserie ’t Boshuys in Best. Een prachtige plek, omgeven door de bossen van natuurgebied de Sonse Heide.
We kenden elkaar al van LinkedIn. Via WhatsApp groeide het contact. Duimpjes, grappen, vragen. Soms serieus, soms flauw. Alsof we broer en zus hadden kunnen zijn. Die vanzelfsprekende klik.
En dat voel je ook in haar werk. Open, benaderbaar en altijd helpend.
We spreken over schrijven, lesgeven, ondernemen en waarom goede interviews altijd emotie nodig hebben.
‘Of het nou pijn is of plezier’, zei ze, ‘je hoort het in iemands stem. In de voorbeelden. In de stilte ertussen.’
Ik vraag wat ze liever doet: schrijven of lesgeven? Ze hoeft niet na te denken. ‘De juf uithangen’, zegt ze.
Lesgeven dus. Mensen inspireren. Over de streep trekken. Ze is fan van de schrijfcursussen van Kitty Kilian: ‘Je wordt er écht beter van.’ Maar wat ze het meeste waardeert, is de groep die eruit voortkwam. ‘Een club van schrijvers waar je gewoon zegt waar je mee zit. Cut the crap. We helpen elkaar.’
Elmke weet wat een goed interview maakt. En ze legt het uit met dezelfde precisie waarmee ze zelf haar vragen stelt.
‘Voorbereiding. Daar begint alles. Geen aannames. Begin breed, bouw op, trechter naar de kern. En altijd doorvragen.’ Ze grijnst: ‘Als iemand zegt dat-ie van uit eten houdt, vraag ik of dat komt door het eten, de kaart of de hoeveelheid vorken op tafel.’
Elmke is iemand die je het gevoel geeft dat je haar al jaren kent.
Een scherpe pen met een warm hart.
De juf die je wél leuk vond.
En iemand bij wie verhalen zich vanzelf laten vertellen.
We spraken elkaar dankzij mijn concept Collega voor een dag.
Zinvolle dagen zoals deze smaken naar meer. Voel je vrij om je aan te melden.
